زیبایی ‏شناسانه کردن دیگری، تحلیل رتوریک بازنمایی کردها در سفرنامه‏ های غربی

مقاله­ی پیش‌رو از رساله­­ای استخراج شده است که به مسئله‌ی بازنمایی کردها در سفرنامه­های غربی و شناسایی ابزارهای رتوریکی مورد استفاده‌ی متون مذکور در برساختن متنی تفاوت فرهنگی معطوف بوده است. در رابطه با مسئله‌ی مورد مطالعه، مهم‌ترین سوالات مطروحه عبارت بودند از: 1. کردها چگونه (با استفاده از کدام یک از ابزارهای رتوریکی) در سفرنامه­های غربی بازنمایی (و برساخته) شده‏اند؟ 2. آیا بازنمایی­های مذکور یک‌دست هستند یا دوگانه[1]؟ ابزارهای رتوریکی مورد استفاده‌ی این متون سفرنامه­ای متعدد هستند و در مقاله­ی حاضر تنها به رصد نحوه­ی کاربست یکی از این استراتژی‏ها، استراتژی زیبایی­شناسانه کردن، در متون سفرنامه‌های غربی اکتفا شده است. لذا پرسش محوری مقاله­ی حاضر این است: کیفیت و اشکال کاربست استراتژی رتوریکی «زیبایی‏شناسانه کردن» در سفرنامه­های غربی دوره­های مختلف به چه ترتیب است؟ آیا در سفرنامه‏های متاخر شاهد تداوم کاربست این استراتژی هستیم؟ چهارچوب تحلیلی- نظری این کار بر پایه­ی بصیرت­های اخذشده از  مطالعات پسااستعماری، به‌ویژه آرای ادوارد سعید، دیوید سپر، مری پرات و استوارت هال تدوین شده است که ­مبنای بسیاری از مطالعات معطوف به خوانش متنی برخوردهای بین­فرهنگی بوده است. روش‏شناسی مورد استفاده در این کار  تحلیل رتوریک است که به‌ویژه باتوجه به رِوایی و داستانی بودن مواد مورد تحلیل (سفرنامه­ها) روش متنی درخوری محسوب می­شود. در این راستا متون به دو دسته­ی متون دوره­ی اول یا استعمار و دوره­ی متاخر یا مدرن تقسیم شدند. یافته­های ما نشان می­دهد که استراتژی­ زیبایی­شناسانه کردن هم در متون دوره­ی متقدم (دوره­ی استعمار) به‌وفور و در اشکال مختلف به‌کار رفته­ است و هم شاهد تداوم کاربست این استراتژی در متون دوره­ی متاخر (دوره­ی پسااستعمار) هستیم. لذا کاربست استراتژی­­های گفتمان امپراتوری در متون تولیدشده در دوره­ی پس از استعمار نیز کماکان تداوم دارد. [1]  Ambivalent